شکست رنگ که بود آبیار این گلشن

به هر چه می نگرم ناله کرده است وطن

به کلبه ای که من از درد هجر می نالم

به قدر ذره چکد اشک دیدهٔ روزن

خیال کشت گل و سیر لاله حیف وفاست

ز چشم منتظران هم دمیده است سمن

تپیدن سحر از آفتاب غافل نیست

نفس بر آتش مهر تو می زند دامن

دل شکسته به راه امید بسیار است

ز گرد ماست گر دامنت گرفت شکن

به وحدت من و تو راه شبهه نتوان یافت

منم من و، تویی، تو، نی منی تو و نه تو من

طراوت چمن اعتبار حسن حیاست

چراغ رنگ گل از آب می کند روغن

ز گفتگو ندهی جوهر وقار به باد

به موج می دهد از آب صورت رفتن

به هر طریق همین پاس آبرو دین است

اگر تو محرمی این شیشه را به سنگ مزن

جنون بی نفس آرمیده ای داریم

چو زلف سلسلهٔ ماست فارغ از شیون

به آرمیدگی وضع خویش می نازبم

چو آب آینه در جلوه کرده ایم وطن

زمانه گو پی سامان من مکش زحمت

چراغ شعلهٔ ما را بس است داغ لگن

کسی مباد هلاک غرور رعنایی

چو شمع بر سر ما تیغ می کشد گردن

جنون اگر نپذیرد به خدمتم بیدل

کمر چو نالهٔ زنجیر بندم از آهن